Someone who i hate now
Саяхан засвар хийгээд будаг шохойны үнэр нь ч арилаагүй жижигхэн боловч цэвэрхэн сууцны угаалгын өрөөнд залуухан бүсгүй хүйтэн шалан дээр өвдгөө тэврэн сууна. Өмнөө тавьсан ямар нэг зүйлрүү нүд цавчилгүй ширтэх түүний харц айдас цөхрөлөөр дүүрчээ. Бүсгүй хэр удаан ийм байдалтай сууснаа ч анзаарах сөхөөгүй байх бөгөөд гагцхүү доороос нь хайрах хүйтэн шал, дутуу хаасан крантнаас дуслах усны чимээ л түүнийг бодит ертөнцөд байгааг сануулж байлаа.
"Бурхан минь би яах ёстой юм бэ? Яагаад би энэ бүхнийг даван туулах ёстой гэж? Тэр новш зүрх сэтгэлийг минь хэдэн хэсэг болгож хаясан байхад дахиад түүнээс болж надад олдсон бүх боломжуудыг ингээд юу ч үгүй салхинд хийсгэх юм гэжүү?"
Пак Жихүн гэж новшид итгэх ёсгүй байсан юм. Баян айлын эрх жаал аав ээжийнхээ үгийг сөрөөд надтай гэрлэнэ гэдэгт итгэж л байдаг би ч ёстой дүүрчихсэн тэнэг юм даа. Гэхдээ хамгийн новшийн нь бүх зүйл ийм болсны дараа ч тэрнийг над дээр хүрээд ирэх боловуу гэсэн горьдлого сэтгэлийн минь нэг буланд шигдчихээд гарч өгөхгүй байна. Хэрвээ тэр арай дээр эр хүн байсан бол одоо үзэн ядалт дүүрэн харцаар ширтэж байгаа энэ хоёр зураас надад ямар их аз жаргал авчрах байсныг бодоход зүрх базлах шиг болов.
Flashback
Их сургуулийн 2 дугаар курсд ордог жил би түүнтэй танилцсан. Үнэндээ түүний хүүхэд шиг цагаахан инээмсэглэл, бүгдийг нь өөртөө уусгахнуу гэмээр гүн бор нүдэнд нь татагдахгүй байж чадаагүй юм. Бидэнд ирээдүй байхгүй гэдгийг, тэрнийг над шиг өчүүхэн нэгэнд харъяалагдах боломжгүй гэдгийг мэдэх үед сэтгэл минь аль хэдийн эргэлт буцалтгүйгээр "түүнийх" болчихсон байсан.
Их сургуулийн төгсөлтийн үйл ажиллагаан дээр Жихүн намайг аав ээжтэйгээ танилцуулна гэхэд нь би хэдий сандарч байсан ч түүний намайг зоригжуулан гараас минь чанга атгаад өнөөх л эсэргүүцэл үзүүлэх бүх хүчийг минь сороод авчихдаг инээмсэглэлээ тодруулахад нь өөртэй итгэлгүйхэн хариу инээмсэглээд хамт алхсан. Жихүн намайг хөтөлсөөр 40 гарч яваа боловуу гэмээр гаднаас нь харахад л өмссөн зүүсэн нь надаас тэс өөр зиндааны хүмүүс гэдэг нь илт эрэгтэй эмэгтэй хоёрын урд ирээд,
"Ааваа, ээжээ сургуулиа төгсөөд эхнэр болох хүнээ та хоёртой танилцуулна гэж байснаараа найз охиноо дагуулаад ирлээ"
Би Жихүний хэлсэн үгэнд бага зэрэг гайхсан боловч тэрийгээ мэдэгдүүлэхгүйг хичээн,
“Сайн байна уу? Намайг Ким Жисү гэдэг. Танилцсандаа таатай байна” гээд аль болох дулаахан инээмсэглэхийг хичээн бөхийлөө.
Жихүний ээж: “ Хүүгийнхээ найз охинтой ингэж нэг уулздаг юм байжээ. Миний нэр Пак Хэжин Жихүний ээж, харин энэ миний нөхөр Пак Чансол” гээд хажуу тийш заахад нь би ээжээс нь харцаа салган аавруу нь харвал нэг л таагүй байртай толгой дохисноос өөр юм хэлсэнгүй.
Жихүний ээж: “Жисүгийн аав ээж хаана байгаа юм? Энд ирчихсэн байгаа бол нэг мөсөн хамт сууж хоолонд орцгоохуу?” гэж асуув.
"Энэ асуултыг л битгий асуугаасай гэж дотроо залбирч байсан юмсан"
Би сандарсандаа юу гэж хэлэхээ бодон уруулаа хазлан зогсож байтал Жихүн,
"Ээжээ Жисүгийн аав ээж хоёр ирэх боломжгүй газар байгаа болохоор энэ тухай дараа ярилцацгаая. Харин одоо... " гэхэд нь би түүний үгийг таслан,
“Ээж минь намайг бүр бага байхад өөд болчихсон болохоор би аавтайгаа өссөн. Харин аав маань жилийн өмнө үйлдвэрийн ослоор нас бараад би одоо ганцаараа амьдарч байгаа л даа” гээд муухан инээмсэглэхчээ аядав.
Гараас минь атгасан Жихүн биеэ чангалан надруу харах нь мэдрэгдсэн ч би түүний өөдөөс эгцэлж харсангүй.
"Тэр ер нь яагаад надаас түрүүлж ам нээчихээд эцэг эхийн минь тухай үнэнээр нь хэлээгүй юм болоо? Бид хэдий хүртэл нууж чадна гэж?"
"Нуулаа гээд юу өөрчлөгдөнө гэж?"
Түрүүхэн надруу инээмсэглэн харж байсан Жихүний ээжийн царайд балмагдсан төрх тодорч ямар нэг зүйл хэлэх гэснээ хормийн төдийд биеэ захиран буцаад хэвийн байдалдаа орохыг би ажиглахгүй өнгөрч чадсангүй. Харин энэ үед бидний дунд үүссэн эвгүй байдлыг таслан сургуулийн зүгээс "Бүх төгсөгчдийг дурсгалын зураг даруулахыг урьж байна" гэсэн хөтлөгчийн дуу гарахад Жихүн ээж аавдаа дараа тухтай сууж уулзацгаая гэж хэлээд, бид хоёр аав ээжийнх нь өмнө нэг бөхийчихөөд төгсөгчдийн зүг алхсан юм.
