Scar into Star

Enjoy reading and I hope you like it!

Preface

The scar

Lumaki ako ng marangya at perpektong tao dahil ang nagpalaki sa akin ay isang mayaman na pamilya. Halos lahat ng sabihin nila ay ginagawa ko para sa pamilya. I even sacrificed my happiness to do whatever they said.

I was adopted child. And I already knew that. Alam ko na ang katotohanang ampon lang ako. Kahit anong ayaw ipaalam ni Mommy na ampon lang ako pero ang mga taong nasa paligid ko ay pinapatunayan iyon.

I remember the image of the crying little girl to his Daddy. Ako iyon, when Daddy admitted to me that was a true.

"Dad, it’s really true? Hindi niyo po akong tunay na anak?" I asked to my Daddy

I'm crying to his arms.

"Of course, not. Did we threaten you as not our daughter? Did we feel to you that you are not our daughter? Our love is not enough to say that you're our daughter?" daddy asked with his smooth voice

Umiling ako kay Daddy. Kailanman hindi ko naramdaman na iba ako. Na ampon lang ako. They never threaten me as like I'm not their real child. They show to me how they are dedicated to love their child that they haven't before. I should be thankful because I am the one who chosen to feel their love to their wanted child.

"Mahal ka namin ng Mommy, Bituiniana Jane. At alam kong alam mo iyon. Hindi ka man galing sa amin, mahal na mahal ka namin." Daddy sobbed

Umiyak ako sa kanyang bisig hanggang sa matanggap ko iyon. Iniyak ko ang lahat ng sakit ng malaman ko na ampon lang ako. Iniyak ko ang lahat ng galit at mga tanong ko sa mga totoo kong magulang.

Dad explained to me everything, what is for, why it’s happen, because every things have reason. And wait the reason deliberately come and understand. He explained until I stop crying and he knew even I don't understand but I do have realized something.

Then, after that, hindi na masakit iyon. Tanggap ko na sarili ko na ampon lang ako pero never ko iyon naramdaman. At dapat iyon palang ay nagpapasalamat na ako.

Pero sa kabila ng lahat ng iyon, ngayon, gugustuhin kong hilingin na sana hindi na lang ako napunta sa marangyang pamilya.

Lumaki ako na hindi ko nagagawa ang aking gusto. Even my own dreams. I let my Mommy choose my dream, my course when I'm studying. I let My Mommy decide whatever my situation and decision in my life. She never let me choose and decide on my own. She always threaten me like a little girl can't decide on her own. She thought I can't save myself from my own mistake. She thought I constantly need their protection when I'm in chaos but I want really try my best on my own.

I want to try everything at my own, at my best, at I want to be, even if I success or I fail. I want to success not because there's a people behind of it but because in myself, in my own failure that I need to survive. I want to stand on my own, that no one can dictate what I should do.

I'm not fulfilling my dreams, I fulfilling her dreams to me, her wanted to be me. How about me? How can I fulfill my own dreams? How I see myself what I wanted to be? How?

That all the word I really want to insisted everyday. That all I really pleading everynight. My pillow knows how I wish I could say that. I could do the things free. I could find myself what I wanted to be. I hope I could find someone who see the world through my eyes. Someone who can understand me. Na hindi nagawa sa akin ng mga tinuring kong mga magulang..

But, however I wanted to insist all of that, however I wanted to plead my Mom, I'm always end up shutting my mouth because I feel I don't have right to do. I know she just doing this to me because she only want the best for me.

Na kaya niya akong pangunahan sa lahat ng desisyon ko dahil siya ang nakakaalam kung ano ang nakakabuti sa akin. Maaring napagdaan na niya iyon at ayaw nang iparanas sa akin. Maari din natatakot siyang mawala ako sa kaniya. I know how much she afraid to lost me.

"Where are you?" tanong ni Mommy.

She called.

"I'm in the office of the Fish Port"

"Okay. I'll fetch you. I search you everywhere. I thought na nawawala ka na" she desperately said

Suminghap ako. Ganyan ka over react si Mommy. But in the end, I know she just only worried to me because I'm their the one and only daughter. So I end up understanding her.

Pinatay ko na ang tawag. My family is the owner of the biggest tuna in the Fish Port of barangay tambler dito sa General Santos. They expected to me that I will manage that. Kaya ang napiling kurso ni Mommy sa akin ay Business Administration kahit pa ang gusto ko ay Accountancy.

Pagsinabi na ni Mommy ay wala na akong magagawa. This Fish Port is my grandparent business. My mother side. They both died, pero sariwa pa ang alaala sakin na nung bata ako ay lagi nila akong sinasama dito. Para may ideya na ako about sa business nila. They taught some tips about business.

Walang ibang kapatid si Mommy kaya sa kanya naiwan ang Port na ipinamahala niya din sa akin.

"Ma'am, this is all the applicant" my assistant said na hawak ang sandamakmak na portfolio.

We offered a summer job for the student who want to work in this Fish Port.

Tinabi ko iyon at bukas na lang ako mamimili. Napahinga ako ng malalim sa sobrang dami ng trabaho kong gagawin. It is my first day as Acting President of this business, ay parang gusto ko ng tumigil.

"Let's go, Star. We have dinner. Your Daddy wait us" bungad ni Mommy nang makarating.

"Pero paano po ito?" turo ko sa Port.

"Your Tito Robert can handle that. Don't worry."

Laking pasalamat ko kay Tito Robert na pinsan ni Mommy dahil siya ang katuwang ko sa pamamahala. Siya mismo ang nagchecheck sa mga tuna na nahuhuli at sa mga barkong namamalaot. Mas marami pa nga nagagawa si Tito Robert kaysa sa akin.

Tanging ginagawa ko lang ay sa mga papeles. Nagchecheck ng mga orders through different places, financially, profit and to stamp our employees. The usual Mommy do when she still handle this Port. Mommy is still the President of Tuna Fish Port, and she want me to handle it and act president.

Mas masipag si Tito Robert mamahala ng Fish Port kaysa kay Mommy. Minsan iniisip ko na dapat kay Tito na lang binigay ang Fish Port dahil panigurado akong maalagaan iyon ng maayos ni Tito kaysa kay Mommy.

"Robert, we're leaving. Ikaw na bahala dito" paalam ni Mommy

Tumango si Tito Robert at ngumiti sa akin.

Halos kapatid ang turing ni Mommy kay Tito Robert dahil walang kapatid si Mommy. Ang ibang pamilya ni Tito Robert ay nasa Manila. Siya lang ang nandito dahil pinapatulong siya ni Mommy na mamahala dito sa Port. Naalala ko nang minsan nagkwento si Tito Robert ay sinabi niyang wala na ang kanyang asawa kaya niya tinanggap ang alok ni Mommy ay gusto niyang maramdaman ang asawa dahil dito sila ang unang nagkita. Walang anak si Tito Robert at ang tanging pamilya niya na lang na nasa Maynila ay ang mga kapatid niya.

"Saan po tayo magdidinner?" tanong ko kay Mommy pagpasok ko sa sasakyan.

"Sa resort " tipid na sagot ni Mommy.

Ang resort na tinutukoy ni Mommy ay Sarangani Highlands. Pagmamay-ari din ng pamilya ko na pinamamahalaan ni Daddy. Sinabi ni Daddy na ako ang mamahala din ng SH resort dahil wala ng ibang mamahala kundi ako lang.

Sa Sarangani Highlands ay may garden. The Garden girded with bougainvillea's. There's different color of bougainvillea. There's event like wedding and birthday, that they here celebrate. It also have elegance hotel and classy restaurant. In restaurant, the main dish is different cook of tuna. It also have boodle fight style of cuisine.

The Sarangani Highlands have also Cafe Museo, the one reason why the tourist visited. It facing a beautiful garden overlooking the panoramic Sarangani bay, watching the ship passes by. Cafe Museo is like ancestral house and the furniture is almost wooden and antique. The ambiance of Cafe is very odd.

And the newest Infinity Pool in our resort. It also facing the panoramic view of Sarangani bay and with the riot of colors of flowers.

Alam ko ang lahat ng aspect ng resort dahil pinapahanda na ako ni Mommy ihandle iyon.

Ang Port at ang resort ay nakapangalan na sa pamilyang Cabrillas. Simula nang ikasal sila Mommy at Daddy ay nagmerge ang dalawang business. Ang Port ay galing sa pamilya ni Mommy at ang resort naman ay sa pamilya ni Daddy. At ang mga lolo't lola ko ang nagkasundo ng mga iyan.

Hindi kalayuan sa Port ang resort kaya agad kaming nakarating. May mga empleyado na bumabati sa amin. I greet them back, but my Mommy didn't. Mommy is kind of snobbish.

Nagtungo kami sa restaurant kung saan naghihintay si Daddy. Bumati ang mga waiter ng pumasok kami sa Restaurant at tinungo kami sa kung saan nakapwesto si Daddy.

Mula sa loob ng restaurant ay makikita mo ang mga halaman na nasa labas sa dahil glass wall. Tulad ng bougainvillea and different bonchai. Natatanaw rin ang infinity pool mula rito.

Hinalikan ko si Daddy at niyakap. Ganun din ang ginawa ni Mommy. Nakahain na ang lahat ng inorder ni Daddy, iba't ibang putahe iyon.

"Let's eat" ani daddy nang makaupo kami

Nagsimula na kami kumain. Tahimik sa amin lamesa at tanging naririnig lang naming ingay ay mula sa ibang kumakain. Walang sumubok na magsalita sa amin.

"It’s really nice here, Dad" sinira ko ang katahimikan

"Don't talk when your mouth is full, Star" mahina pero may diin' sabi ni Mommy

Tumango ako kay Mommy. Kahit simpleng mali ko ay pinupuna na ni Mommy. Tinatama na iyon, agad. At para kay Mommy hindi iyon simple, actually wala naman sa kanya ang simple. Lahat ay dapat itama na para lumaki akong perpekto. She is the one of perfectionist, and she want me to be perfect. That's her principle. Wala na yata ang makakabago niyon.

Tumingin lang sa akin si Daddy at binigyan ako ng isang ngiti na nagsasabing 'it’s okay'. Ngumiti lang din ako kay Daddy. Daddy is opposite to my Mommy. He let me to decide, to choose, to make mistake sometimes, and live freely but Mommy immediately prevent it. At wala ng magagawa si Daddy dahil baka sila naman ang mag-away at takot siyang humantong iyon sa hiwalayan. Lagi niya na lang sinasabi sa akin na intindihin ko na lang si Mommy.

I know Daddy, he love so much my Mom even her flaws and imperfections. Kaya nagagawa niya tumahimik kahit alam niyang mali ang pagpapalaki sa akin ni Mommy. Tahimik siya tuwing si Mommy ang nagdedesisyon sa buhay ko dahil alam niya na nakakabuti rin iyon sa akin kaya hindi na niya tinataliwas si Mommy.

Sabi niya na lagi ko na lang sundin si Mommy dahil mother always knows the best. Ganyan ang lagi niyang katwiran kahit alam kong gustong gusto niya sumbatan si Mommy. Tahimik siya sa lahat ng bagay pagdating kay Mommy. Mommy is very bossy. Kaya once na sinabi niya ay dapat gagawin mo.

Natapos ang dinner ay umuwi kami agad sa mansyon. Ang mansyon ay pagmamay-ari ng mga lola kong namatay at pinamana na kay Mommy. Isa iyong pinakamalaking bahay sa buong Gensan.

Nagpaalam ako kala Mommy na aakyat na sa kwarto ko. Bawat galaw ko ay kailangan kong ipaalam sa kanila. Minsan iniisip ko kung totoo bang trinatrato nila ako na tunay na anak dahil para akong isang beses na nagnakaw sa kanila kaya bantay-sarado nila ako.

Nang makapasok ako sa kwarto ko humiga agad ako sa kama.

"Star, change first" ani Mommy na di ko namalayan pumasok siya ng kwarto ko.

Tumango ako kay Mommy at agad pumuntang banyo.

"Good night" ani Mommy pagkatapos ko magbihis.

Hinalikan ko si Mommy.

"Good night, Mommy"

Nang makalabas si Mommy ay humiga na ako. Masyado akong kinukulong ni Mommy sa pansarili niyang kagustuhan. Kinukulong ako na para bang isang mali na maging isang anak nila. Kinukulong ako na para bang wala akong sariling mundo. Masyado akong nakulong sa pansarili niyang kabutihan at hindi na para sa akin.

Hindi dapat ako nakukulong sa sarili kong mundo, dahil siya ang may ninanakaw sakin. Ninakaw ni Mommy ang mga kagustuhan at karapatan ko sa buhay. Karapatang magdesisyon, pumili, at mabuhay sa sarili ko, na nasa tamang edad na naman ako.

I close my eyes and I can see the world that's waiting up for me. That I call my own.

Gusto kong maisip niya na may pansarili din akong kagustuhan. Na kaya ko rin magdesisyon at piliin ang gusto kong gawin. Na kaya kong tumayo pagkatapos kong madapa. Na kaya kong itama ang mga mali ko. Na kaya kong maging successful sa sarili kong paa.

Kapag iniisip ko na isusumbat ko sa kanila ang lahat ng iyan ay para akong walang kwentang anak. Dapat pa nga ay magpasalamat ako dahil pinalaki nila ako ng maayos. Sila ang kumupkop sa akin nang ipamigay ako ng mga sarili kong magulang. Sila ang nagbigay ng mga pangangailangan ko imbes na ang mga tunay na magulang ko. Binigyan nila ako ng maayos na tirahan, pinakain, pinaaral, at minahal nila ako kahit hindi ako galing sa kanila. Sila ang nagresponsibilidad sa akin imbes na ang mga tunay kong magulang.

Ang tanging ginawa lang naman nila ay para sa kabutihan ko. Ginawa lang nila iyon para sa akin. Para mapalaki nila ako ng maayos at perpekto para sa kanila. Para mapabuti ako at hindi maparebelde. Ginawa nila ang lahat para sakin despite knowing I'm not their real child. Pinaramdam nila sa akin ang totoong anak. Minahal nila ako ng higit pa sa totoong anak.

Hindi ko alam kung anong oras na ako nakatulog. Natandaan ko na lang ay may yumakap sa akin ng gabing iyon.

"I love you, Star. I know I'm not a good mother to you but I want you to know that is all for your good." boses iyon ni Mommy

Hindi ko alam kung panaginip ba iyon o totoong pumunta si Mommy sa kwarto ko.

'I know, Mommy. You trying your best to be a good mother to me. You love me so much that you can do and choose the best for me. I understand you’re just trying hard to be a good mother. You're a good mother to me and no one can rid from that to you. I understand you're just a mother that always want the best for your child. I understand you, Mom. And I will understand you. I love you.' sa isip ko kung hindi man iyon panaginip.

Nagising ako nang papasikat na araw. Bumangon ako at naligo. Nagulat ako nang lumabas ako ng CR ay nakita ko si Mommy. Ngumiti ito sa akin.

"Good morning'' bati ni Mommy

"Goodmorning po"

"Are you going to office?" tanong ni Mommy na tila parang bago sa kanya.

"Yes, po" I don't have choice

"Okay. I choose what you wear" ani Mommy na itinuro ang napiling damit na nasa kama ko.

No choice as well. She choose the jeans, and red sleeveless blouse with coat what I should wear. Mommy smiled at me presenting her chosen. I smiled back.

"Magbihis ka na. We wait you at the breakfast. I love you" mommy said with her cozy voice

"I love you too"

Nang umalis na si Mommy ay nagbihis na ako.

From now on, I stop doubting about the way my parent raise me. I should appreciate them than doubting. I should be thankful because I have everything. And without them, I'm nothing. Because of them is who I am now. And I should be thankful.

Nang matapos magbihis at mag-ayos sa sarili ay bumaba na ako para sa breakfast.

"How's your sleep?" bungad na tanong ni Daddy na akala ay may kung ano nang nangyari sa pagtulog ko.

"Was good, Dad" ngumiti ako

Umupo ako sa kung saan lagi ako. Hindi ako nagugutom pero kailangan kong kumain.

"Stand Straight, Star" may diin ani Mommy nang makaupo ako

Agad ko iyon sinunod at inayos na ang table napkin sa lap ko.

Nakakatakam ang mga pagkain na nasa harap ko. Kaya bigla na lang akong nagutom at napadami ang kain.

"Masyado ka bang nahihirapan sa trabaho? Hon, help your daughter" ani Daddy sa hapagkainan.

"Kakapasok niya lang, mahirap na. Mabuti na iyon para masanay na siya. Paano pa kaya kung isabay pang i-handle ang resort. She should prepare for that" ani Mommy

"But Bituiniana is newest in our business. She's young, also. You have responsible to guide and help her. Hindi ko muna sa kanya ipapa-manage ang resort hanggang alam kong hindi pa siya sanay" ani Daddy

Napahinto si Mommy sa pagkain.

"At paano siya masasanay i-handle ang both business kung hindi natin siya sasanayin, Ferdinand?" mariin ani Mommy.

Matagal bago nakasagot si Daddy.

"Hindi niya responsibilidad ang business natin, Carol. Tayo ang may responsibilidad duon kasi sa atin iyon, hindi kay Bituin"

"Please stop calling her Bituin or Bituiniana. It is drab" naiiritang sabi ni Mommy

"I call her whatever I want, Carol. I call her Bituin either Bituiniana because that's her real name. Stop complaning about that. You call her Star because you think it so nice. And I think Bituin is nicer." mahinahon ani Daddy dahil kung alam niyang pagsinigaw niya iyan ay magwawalk out si Mommy.

Huminto ang sagutan nila sa pangalan ko, at nabaling iyon ulit sa business na ihahandle ko...

"Which do you prefer to handle, the Sarangani Highlands resort or the Fish Port?" tanong sa akin ni Daddy

Nagtaas ng kilay si Mommy kay Daddy, at ganun din ang ginawa niya sa akin. Tinitigan niya ako na para bang may sinabi at hindi ko iyon makuha. Bumaling na lang ako Daddy, na nakangiting hinihintay ang sagot ko.

"Sa resort po muna sana" sagot ko.

Mas gugustuhin kong ihandle ang resort dahil alam kong kahit nagtratrabaho ako ay parang nagpapahinga na rin ako, dahil sa ganda ng view ng resort. Hindi tulad sa Fish Port ay puro tuna at malalaking barko ang nakikita ko tuwing lalabas ako ng office.

"How about the Fish Port? Who will handle that?" medyo may kalakasang saad ni Mommy

"Ikaw muna sa ngayon. Kung gusto mo ay tutulungan kita." daddy said with calm

"Paano masasanay si Star na hawakan ang dalawang business, Ferdinand. Kaya hanggang maaga pa ay sanayin na natin ang anak natin sa ganyang bagay dahil darating ang araw na siya na mismo ang magmamay-ari niyan. At dapat handa na siya ngayon palang, dahil mahihirapan siya kung hindi natin siya sasanayin sa ganyang bagay, Ferdinand"

"Let take it slow, Hon. Matagal pa mangyari iyon. Don't pressure your daughter. Let her enjoy this work so darating araw na hindi siya mahihirapan dito kundi mageenjoy siya." mahinahon pa rin si Daddy.

"No. Hindi pwede iyan, Ferdinand. Kung iisipin mo na matagal pa iyon mangyari ay nagkakamali ka. Kung titignan mo nga ay kay bilis ng isang pitik lumipas ang araw. Sa madaling panahon, dapat sanay na siya. Masanay siyang ihandle ang dalawang business. Okay ba iyon, Star?" outrageous Mommy said

Tumingin ako kay Daddy tila sumusuko na kay Mommy. I gaze him like saying -Dad help me- at tanging ngiti lang ang sinukli niya. Tila sumusuko na sa sagutan nila ni Mommy, dahil alam kong wala na siyang magagawa kapag si Mommy na ang nagdesisyon.

"Okay ba iyon, Star?" ulit na tanong ni Mommy

Umiwas ako ng tingin kay Mommy at binali ko iyon sa pagkain ko. Tila nawalan ako ng gana ubusin iyon.

Tumango ako kay Mommy bilang sagot ko sa tanong niya.

"I'm talking you, Star. Look at me and answer me, properly" may diin ani Mommy.

Nakakatakot iyon kaya agad kong sinunod.

"Don't scarred your daughter like that, Car---" Daddy said

"Shut up, Ferdinand. I’m not talking you" the boastful Mommy

Nakakatakot ang mata ni Mommy nang tumingin ako. The unpleasant, cruel, rigorous, very bossy mother I knew. Her eyes almost telling her bad attitude.

"Opo" I don't have choice to say no.

"Okay. You both handle the business. The resort and the Fish Port. Okay?" she said with her bossy habit.

Tumango ako kay Mommy.

"How many times do I have to tell you answer me properly, Star?" her strictly voice

"Opo" sagot ko.

Sanay na ako kay Mommy. Lagi siyang ganito kapag tinatama at sinusuway niya ako. Wala akong ginawa kundi sundin siya.

"Starting tomorrow you handle the both business. This day, focus handling the Fish Port only." ani Mommy

"Opo" sagot ko.

"Finish your food, now. And you can go"

Sinunod ko iyon. Tinapos ko na ang pagkain ko kahit nawalan ako ng gana.

"Excuse me lang po, I just go to my room before I leave. Naiwan ko cellphone ko sa taas na nagchacharge." paalam ko sa kanila nang matapos ako kumain.

"Pakuha mo na lang iyan sa maid" ani Mommy

"Ako na, Mommy. May naiwan rin akong papeles para sa Port"

"Make it fast, Star. Malalate ka na sa trabaho mo"

"Opo"

"You scarred your daughter like that. The nerve of you, Carol.” rinig kong ani Daddy nang nasa hagdan na ako.

"Hindi ko siya tinatakot. Sinasabi ko lang ang gusto kong mangyari, Ferdinand."

Hindi ko na narinig ang ibang usapan nila ng nasa kwarto na ko.

Huminga ako ng huminga. Parang ngayon lang ako nakahinga, matapos ang breakfast.

"I understand. I understand my Mom" sabi ko sa sarili ko

Pinipilit intindihin si Mommy, kahit napakahirap. Na kahit hindi na para sa akin. Para na lang kay Mommy. Para sa ikakasaya niya at sa kagustuhan niya. Wag na ang sa akin. Sa kanya na lang.

Agad din akong bumaba nang makuha ko na ang kailangan ko. Gusto ko man magtagal at ayoko ng umalis sa kwarto ko kung hindi lang ako papagalitan ni Mommy.

"Alis na po ako" paalam ko sa kanila

Nasa dining table pa rin, at hindi pa rin tapos sa kinakain.

Hinalikan ko si Daddy at Mommy.

"Take care. Should eat your lunch." payo ni Daddy.

"Bye" tipid na paalam ni Mommy

Nakita ko ang sarili kong driver sa sala. Hinihintay ako.

"We will talk that later, Carol" rinig kong ani Daddy kay Mommy bago ako tuluyan umalis sa dining.

Pagdating ko sa Port, ay maraming bumati sa akin. I greet them back. They so nice to me, but there's people disgusted me because I'm adopted at hindi ako nababagay dito. Hinayaan ko sila magbulong- bulungan habang nagtratrabaho. Feeling ko wala akong karapatan silang suwayin kahit mali ang ginagawa nila sa akin, dahil totoo naman. Hindi ako tunay na anak ng mga Cabrillas kaya hindi bagay na mapasa-akin ito.

"Hi, Miss Star" ani ng lalaking trabahador mukhang kaedad ko

Ngumiti ako sa kanya. At kinindatan naman niya ako.

Hindi ko na siya pinansin, at binigyang atensyon na lang ang mga iilang trabahador na bumabati sa akin.

"Goodmorning, Star" ani ng iilan trabahador

"Goodmorning din po" bati ko sa kanila

Ang iba naman ay napipilitang bumati sa akin.

"Star" tawag sa akin ni Tito Robert

Chinecheck niya ang malalaking tuna kung anong klase iyon. May iba't iba kasi ang klase ng tuna. Tapos kinikilo rin iyon, para malaman ang presyo.

"Good morning, Tito. Bakit po?"

"Binigay na ba sa iyo ang mga applicant?"

Tumango ako.

"Kailangan ko ng mga trabahador dahil medyo dumadami ang mga gawain”

"Sige po, Tito. Titignan ko na iyon ngayon para bukas makapagsimula na sila." ani ko kay Tito

"Goodmorning, Ms. Star" bati sa akin ng secretary ko nang makapasok ako sa office

"Morning" ani ko.

"Lahat ba ito ay applicant?" turo ko sa daming folder.

Tumango ang secretary. Nagsimula na akong suriin ang mga nag-apply. Matiyaga kong binasa kanilang mga profile para makahanap na maayos na trabahador. Ang kailangan ni Tito ay mga taga buhat ng tuna na bagong huli, ang kayang sumama sa laot na aabuting isa o dalawang linggo at alam kung paano manghuli ng tuna. At ang mga trabahador na tutulong kay Tito sa pagchecheck ng napakadaming tuna.

Inisa-isa ko ang lahat hanggang sa inantok ako. Agad naman nagtimpla ang secretary ng kape.

"Thank you" pagkalapag niya ng kape sa table ko at agad ko iyon ininom

"You're welcome" bungisngis niya

Napansin ko na masyado marami na akong napili. Pero may kalahati pang folder ang hindi ko nababasa.

"Rea, patanong nga si Tito kung mga ilan ang kailangan niyang tauhan" utos ko sa secretary

"Sige po" tumango iyon at agad din umalis

Uminom muna ako ng kape. Binilang ko ang lahat nang napili kong applicant. Nasa bente na iyon. Ilan kaya ang kailangan.

Matapos ang ilang minuto ay wala pa rin si Rea. Antagal naman nun. Humigop ulit ako sa kape at nagsimula ulit magbasa ng profile ng mga applicant.

Halos mailuwa ko ang nainom kong kape ng mabasa ko ang pangalan. After a long time, he's back and applying as worker in our business. Napailing ako Tinignan mabuti kung siya ba talaga iyon. Tinitigan ko ang kanyang 2x2 picture na nakaindicate sa resume niya. Siya nga. Sa una ay hindi ko siya mamukhaan. Marami ang nagbago sa kanyang mukha. Ang hairstyle, ang manipis niyang kilay noon ay makapal na ngayon. Ang mata niyang malalim ay napakamisteryoso na nang tignan. Sa larawan pa lang iyon ah.

Roulette Micharco A. Llamado in short Romil. Studied at Polythecnic University of the Philippines sa Manila iyon. It means nasa Manila sila nung umalis sila dito. At base sa kanyang profile ay third year college pa lang ang natatapos niya. Nakalagay din dito kung anong kurso ang kinukuha niya BS in Accountancy at kung hindi ako magkakamali ay four years course yon, pero kung gusto niyang maging CPA siya ay madadagdagan iyon ng isang taon. May isa o dalawang taon pa para matapos niya iyon. Kung ganon bakit siya nandito, at nagaapply ng summer job. Ibig ba sabihin nito ay nandito na siya. Pati ba ang kanyang pamilya? Nagbabakasyon ba sila? Kung gayon bakit siya pa magtratrabaho dito?

He's my classmate when I'm in High School. And when I'm first year college, umalis sila ng pamilya niya dito sa Gensan. At wala na akong nabalitaan sa kanila. Marami ang nakakakilala sa kanila. Llamado is the owner of Gensan View Resort, before. Ngayon ay hindi na, dahil binenta na nila iyon nung umalis sila dito sa Gensan. Pati ang kanilang malaking bahay na malapit din sa kanilang resort ay binenta na. Hindi ko alam ang dahilan, pero sa tuwing pumapasok ako nung college ay may bulong bulungan na nalugi daw ang kanilang resort kaya mas minabuti nilang ibenta iyon. Basta umalis lang sila at walang sinasabing dahilan.

Ang tanging natatandaan ko ay siya ang taong nakakita ng mundo ko sa ilalim ng mata ko. Siya ang taong nakaintindi sa hindi ko maintindihan' mundo ko na hindi nagawa ng mga magulang ko sakin.

I hate him for leaving me without anything bid of goodbye. He taught me so many things but when he leaved I almost forgot what he taught to me. I was frustrated hoping one day he will come back and save me again. Umasa ako na tutulungan niya akong iahon sa ganito kong buhay. But he didn't. He left me when I'm ready to save myself to my parent. At hindi ko rin iyon nagawa dahil nawalan uli ako ng pag-asa.

Looking back, I'm secretly falling in love with him. I like the way he pursue to saved me from the cage of my mother. I like the way he pursue to reached my hand to get up. I like the way he pursue to motived me by his words. The appropriate word that gives me encourage to live the way I wanted to be. Nabalewala ko ang lahat ng iyon simula nang iwan niya ako. Na dapat hindi ko na hahayaan si Mommy mabuhay sa buhay ko pero nung nawala siya ay nawalan din ako ng lakas ng loob at pag-asa.

He have no idea how he broke my heart. Because he had no idea how much I loved him.

But now, I almost forgot him. Dumating ang taon na puso ko mismo ang nagdesisyon, na tuluyan na siyang kalimutan. Pero hindi nawala sa isip ko na babalik siya dito, kahit hindi siya nagpaalam. Kahit hindi siya nangakong babalik. Umasa ako, pero tila tuluyan na yata siyang kinalimutan ng puso ko.

I only remember his word that I will never foget in my life. "Put your scar into star. Star give you hope if you believe in it. Let the star help you to heal your scar”

Hindi ko inakala na ang scar pala na tinutukoy niya ay magiging tungkol sa kanya. My scar is falling inlove with him secretly, na hindi ko nagawang umamin sa kanya.

The scar is loving him secretly. At ang ganyan pilat ay hindi ako kayang tulungan ng mga bituin para mahilom iyon. The scar I carrying more than a years and star can't help me to heal it.

Loving him secretly is my willing knowing it will intentionally broke my heart. And scar only can heal if I stop loving him, but what if I wouldn’t?

Sa mga bituin ko hiniling ang taong iyon na minahal ko, ay siyang sa butuin rin ako hihingi ng tulong para sa lunas ng natupad kong hiling na naging pilat sa akin. Pilat na kung saan minahal ko siya ng palihim. At gustong kong hilingin sa mga bituin sa sandaling iyon, na sana hindi na gumaling ang pilat. Pilat nagbigay sa akin ng samo’t saring emosyon na kaahit anong gustong kong kalimutan ay mas nanainisin ko pa rin na magstay ang pilat sa akin, tanda na natuto akong magmahal.

Paano ako matutulungan ng bituin na malunas ang pilat sa akin, kung mismong sarili ko ay ayaw kong malunasan iyon. At pilit na pinapanatili iyon.

That scar is incapable to heal by the star because loving him secretly is my willing, even I wanted to stop it because he left me years ago. I really wanted to remain the scar in my body. It’s remind me, I do love once without telling it, and I’ll never do it again.

another a//n:

Thank you very much for reading. Its always my pleasure.

This story inspire sa kantang a million dreams na kinanta namin nung nagmoving up kami. Hanggang ngayon kinakanta ko pa rin iyon. Hindi mawala sa isip ko yong unang lyrics kaya napaimagine ako. At eto na yon. Eto na yon? hahahaa.

Again, thank you for reading. I hope you like it.

Godbless.

Labyah!