Нэг
Өрөөний буланд шигдэн суух бяцхан хөвгүүн. Нүүрээ даран, нүдээ тас аниж ямар нэгэн юмнаас айж байна уу гэлтэй...
Хүү амандаа: Цаашаа бай! Надаас холд гэж зогсоо зайгүй үглэх нь тэр. Удалгүй өрөөний хаалга онгойж гэрэл асаахад хүү булангаас өндийн орж ирсэн хүн рүү яаран гүйлээ.
-Миний хүү, яагаад гэрлээ асаагаагүй юм? Айсан уу?
Хүү хошуугаа унжуулан: Би гэрлийн унтраалганд хүрээгүй. Ааваа таныг байхгүйд аймар хүмүүс ахиад л айлгасан гэж гомдолтой яа хэлэхэд хүүгийн аав санаа алдан хүүгийнхээ хацар дээр удаан гэгч нь үнслээ.
Хүүгийн аав: Жонгүг аа, миний хүү маргаашнаас эмээтэйгээ цуг байна шүү, за юу...
Жонгүг хүү аавынхаа үгэнд толгой дохиод: та ахиад удаан хугацаагаар явах гэж байгаа юм уу?
Жонгүгийн аав: Тэгэх болчихлоо. Уучлаарай миний хүү
____
15 жилийн дараа
-Жонгүг аа, цайгаа уучхаад яв л даа
Эмээг ийн хэлэхэд нь уухгүй гэдгээ хэлэн гутлаа хагас дутуу өмссөн болоод гэрээс гарлаа. Энэ жил 18 хүрч байгаа ч би төрсөн өдөртөө тийм ч их ач холбогдол өгөөгүй ээ.
Сургуулийн хаалгаар орвол, хүүхдүүд надаас дөлж хоорондоо шивэр авир хийх нь тэр. Үргэлж ингэдэг.
"Муу ёрын хүүхэд"
"Хажууд нь байсан хүмүүс бүгд үхдэг гэсэн"
"Ээж аавынхаа толгойг залгисан амьтан"
"Бас сүнс хардаг гэсэн"
"Уг нь царайлаг юм. Даанч..."
Өдөр бүр л ийм юм сонсдог. Ээж аавын минь үхлийг яагаад надаас болсон гэж боддогийг мэдэхгүй юм . Сүнс хардаг байна гэдэг надад үнэхээр хэцүү санагддаг байсан...
Хаана ч явсан юу ч хийсэн ганцаараа биш хажуудаа үргэлж дагуултай....
ad/sanaa opj ipeed baixaap ni biceeed l bn. za ysto demjeepei hahha
