00 | Prologue.
Төгсгөлгүй их тэнгисийн хаа нэгтээ орших, тэр гайхалтай диваажин нь миний төсөөлөл байлаа.
Төрөөч будлиж гүйхэд, төөрөгдлийг минь ариусгагч цор ганц зүйл нь миний бодол байсан юм.
Гэвчиг эгэлгүй жирийн амьдралыг минь, ээдрээ буртгаар дүүргэхээр "тэр нэгэн" гарч ирэх нь тэр.
Амьсгалах гэж л аж төрдөг байсан хорвоогийн замналыг минь, амьдрах гэх хүслээр хучиж орхисон "тэр нэгэн" үггүй агуу шүтээн минь болов...
Миний цор ганц нэгэн.
Миний Жон Жонгүг.
"Эмээ таны гаран дээр яагаад ийм бөөрөнхий сонин сорви байгаа юм бэ?"
Жаахан охин эмээгийнхээ зүүн гарт тодхон үзэгдэх вакцины сорви руу заан асуух асуултанд нь хариу болгон эмээ нь инээмсэглэсээр "Хүн болгонд л байдаг шүү дээ. Дөнгөж төрөхөд нь өвчнөөс сэргийлж хийдэг вакцины сорви байхгүй юу."
Өнөөх охин хоёр гараа сониучирхан шалгатал тийм сорви харагдсангүй. Сайн шалгаж үзсэн ч байгаагүй тул эмээгээсээ яагаад өөр дээр нь тийм сорви байхгүй байгааг нь асуув.
"Жоохон байгаа болохоор харагдахгүй байж магадгүй. Томроод ирвэл харагдах байх" гээд охиныг үнэслээ. Бяцхан охин эмээ дээ эрхлэн тоглох аж...
Энэ бүхэн аль хэдийн дуусжээ. Томоогүйхэн насандаа сониучхан асуухдаа дахиад гүн бодсон бол өдийд ийм байдалтай байх байсан болов уу?
Харин ч энгийнээр гайхалтай амьдрал бүтээх байсан ч байж болох юм. Хэн нэгний цус эсвэл цогцосгүйгээр илүү их инээж, илүү бага уйлах байсан биз.
Жирийн л нэг өвдөлт байсан бол шүд зуугаад тэсч болохсон. Гэхдээ бие болон сэтгэлийн өвдөлт нийлээд асар их тамыг бий болгоно гэдгийг мэдэхгүй явж дээ.
~Hey!
Inkitt анх үнэхээр толгой эргэм байсан ч, бага багаар дасаж байна. Илүү сайн ашигладаг болоод илүү гоё бичвэрүүд эхлүүлэх учраас хүлээж байгаарай~💜 Бас follow хийхээ бүү мартаарай✊💜
Sincerely, Purplsky💜
2020 он.
©️Purplsky.
