17

I. seokmin x minghao

สายตาของอีซอกมินน่ะ..น่ากลัว

ไม่ใช่น่ากลัวเพราะดุดันหรืออะไรหรอก เจ้าม้าที่ซนเป็นลูกครึ่งลิงแบบนั้นหรอจะไปกดดันใครได้ เห็นทีหมิงฮ่าวต้องขอส่ายหัวแรงๆให้กับความคิดนั้นสองที

ซอกมินไม่ได้ดุ แต่ร้ายกาจ ..ยิ่งในเวลาที่แววตาใสนั่นสลัดความขี้เล่นทิ้งแล้วปรายตามองคุณช้าๆนะ เมื่อนั้น เชื่อสิว่าร้อยทั้งร้อยคุณก็ไปไหนไม่รอด ให้ตายเถอะ

เหมือนตอนนี้ไง

"หมิงฮ่าว อย่าดิ้นสิ”

พ่อเมนโวคัลเอ่ยเสียงเรียบ ไร้ความขำขันอย่างที่คุ้นเคยในแววตา ซอกมินเท้าแขนเข้ากับกรอบประตูแล้วมองตาเขานิ่ง

"อยู่เฉยๆน่า ฉันขอเวลาแค่สิบนาที”

ใบหน้าคมเคลื่อนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ดวงตาคู่สวยดึงดูดเขาให้ตกอยู่ในภวังค์ บุคลิกที่จริงจังแบบนี้ทำให้เด็กหนุ่มชาวจีนใจเต้นแรง แววตารั้นฉายชัดทั้งที่ไม่ได้จงใจต่อต้าน หากจะบอกว่าเป็นเพราะไม่คุ้นชินก็คงไม่ผิดนัก

"โอเคๆ ห้านาทีก็ได้.. แปปเดียวนะ ถือว่าช่วยกัน”

หมิงฮ่าวกัดริมฝีปากแน่นจนบริเวณนั้นซีดลง ฟันขาวขบย้ำเพราะคาดเดาได้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น ก็ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยทำมันมาก่อน แต่ก็แค่ครั้งเดียว และมันก็เกิดขึ้นเมื่อนานมากแล้วด้วย

หมิงฮ่าวคิดว่ามีแต่เขาคนเดียวเสียแล้วที่จำได้ว่าความรู้สึกนั้นมันหอมหวานและเย้ายวนแค่ไหน

ไม่คิดว่าซอกมินจะยังติดใจเหมือนกัน

"หมิง..”

และเขาไม่รอให้คนปากดีพูดพรรณนาอะไรต่อไป ถ้าซอกมินอยากจะทำก็ควรรีบให้มันเสร็จๆไป หากว่ามีคนอื่นบังเอิญผ่านมาเจอคงเป็นเรื่องใหญ่ นิ้วชี้ยกขึ้นแตะริมฝีปากของอีกฝ่าย ทำให้มันอ้าค้างอยู่แวบหนึ่ง

แล้วรอยยิ้มมัจจุราชก็ปรากฎขึ้น

ซอกมินงับเรียวนิ้วเบาๆคล้ายจะหยอกเอิน ลิ้นสวยเลียวนและดูดดึงมันครู่หนึ่ง ก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระ แล้วจู่โจมเข้าตรงซอกคออย่างรวดเร็วจนหมิงฮ่าวเข่าอ่อนเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว

เสียงครางต่ำๆดังขึ้นเมื่อยามความพึงใจพุ่งสูง ซอกมินหอบหายใจถี่ประชิดต้นคอยาว อาจจะเป็นความตั้งใจให้อีกฝ่ายขนลุกชัน หรือไม่อย่างนั้นก็คงเป็นหมิงฮ่าวที่คิดไปเอง

แต่ถ้าเป็นอย่างแรกความตั้งใจของซอกมินก็สำเร็จ ทั้งเสียงคราง สัมผัส และลมหายใจบางเบาที่แตะผ่านผิวเนื้อเนียน ทุกอย่างเร้าอารมณ์หมิงฮ่าวได้ดี ดีมากพอจะขยำเนื้อผ้าบริเวณหัวไหล่ของคนตัวสูงกว่าให้ยับย่นเพื่อระบายมันออก

ทุกอย่างดำเนินต่อไป เสียงครางปะปนกันจนสมองเริ่มตัน สัมผัสล้ำลึกมากขึ้นเรื่อยๆจนหมิงฮ่าวควบคุมตัวเองได้ยาก นิ้วเรียวที่เขาชอบมองไต่ลอดชายเสื้อเข้ามาปะทะเอวบาง ซอกมินเบียดกายชิดจนแทบไร้ช่องว่าง ริมฝีปากกดแต้มเพิ่มจำนวนของรอยสีเข้มมากขึ้นทุกวินาที

ตอนที่หมิงฮ่าวแหงนหน้าครางฮือจนแทบหายใจไม่ทัน ซอกมินก็ผละออก

เจ้าของดวงตาคู่เดิมดึงสติหมิงฮ่าวให้กลับมา ปากเรียวปิดฉับทันทีที่รู้สึกตัว เด็กหนุ่มวัยห่างกันไม่กี่เดือนจ้องตากัน มองลึกเข้าไป ลึกจนใกล้จะถูกสิ่งเดิมๆเข้าครอบงำอีกครั้ง

แล้วริมฝีปากอุ่นชื้นของซอกมินก็ทาบทับ ลิ้นนั้นกวาดเลียไปทั่ว ความชื้นแฉะทำให้หัวใจคนถูกกระทำเต้นรัว ก่อนที่จะถูกขบกัด และดูดดุนจนไม่หลงเหลือสติสัมปชัญญะ

"ขอบใจนะ”

หมิงฮ่าวลืมตาขึ้นมาราวกับเพิ่งถูกปลุกจากการสะกดจิต เขามองสบตาอีกฝ่ายนิ่งเพื่อประเมิน และสิ่งที่พบก็ทำให้อยากจะหัวเราะออกมาดังๆแม้จะไม่ได้รู้สึกตลกเลยก็ตาม

ซอกมินกับรอยยิ้มหวานจนตาหยี

แววตาจริงจังที่เห็นเมื่อครู่หายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน คำว่า ขอบใจนะ ดังสะท้อนก้องไปมาในหัวเหมือนตั้งใจตอกย้ำ

ได้ อีซอกมิน ..ได้

สวี หมิงฮ่าวถอนหายใจแรง แล้วยิ้มรับคำขอบคุณจากเพื่อนชาวเกาหลีที่เกิดห่างกันไม่กี่เดือนด้วยแววตาไร้อารมณ์

ในเมื่อเล่นกันอย่างนี้ ก็ไม่มีอะไรจะต้องพูด นอกจาก..เขาจะรอครั้งต่อไปก็แล้วกัน